Falka vs Predator

Agent F.A.L.K.A. do Dowódcy Zespołu Szybkiego Reagowania w Kwadrancie Theta 
Czas: 11 listopada 2012 r. godzina 10.08.51 czasu miejscowego (cz.m.). 
Miejsce: Ziemia, trzecia planeta Układu Słonecznego, Kwadrant Alpha, Galaktyka Drogi Mlecznej, Ramię Oriona, 28 000 lat świetlnych od centrum Galaktyki. 

Zdarzenie
10 listopada cz.m. zaobserwowałam niepokojące zaburzenia optyczne w naszej Bazie. Zaburzenia były charakterystyczne dla gatunku Yautja znanego powszechnie jako Predator. 

Podjęłam natychmiastowe działania maskujące, lokalizujące i ofensywne. 



Kamuflaż 

Wykorzystałam wrodzone predyspozycje w zakresie kamuflażu związane z umaszczeniem futra. Wykorzystałam także sztukę upodabniania się do elementów wyposażenia oraz schowki znane mi z wcześniejszej penetracji terenu Bazy. 

Lokalizacja 
Lokalizacja została przeprowadzona za pomocą narzędzia "laserowe oczy". Byle Yautia nie może się mierzyć pod tym względem z przedstawicielami naszego gatunku. Laserowe oczy niwelują wszelkie techniki kamuflażu stosowane przez Predatorów. 

Atak
Działania ofensywne ograniczyły się do błyskawicznego ataku z wysokości. Zaatakowany Predator nie był w stanie uciec ani obronić się. 

Wykorzystanie technik: skumulowana siła skoku czterema łapami w jeden punkt, owijanie wokół szyi, wbijanie pazurków.

Agentka przyznaje ze wstydem, że nie udało jej się powstrzymać od zabawy Predatorem. 


Podsumowanie 
Powodzenie akcji jest wypadkową następujących czynników: szybkość rozpoznania sytuacji, natychmiastowa akcja, predyspozycje naturalne - kamuflaż, laserowe oczy, mięśnie mięśnie, kły i pazury, spryt i sprawność Kota oraz taktyczne umiejętności wypracowane w trakcie standardowego szkolenia Agenta. 



Zachowanie tajności 
Oni jak zwykle niczego nie zauważyli. Dziwili się jedynie, że wpatruję się w coś co według nich nie istnieje oraz, że znienacka skaczę po ścianach, ramach okiennych, drzwiach. Kamuflaż psychologiczny ponownie odniósł skutek. Niczego nie podejrzewają. 

Także nasz attaché naukowy - Sasza - nie zauważył niebezpieczeństwa i spokojnie drzemał trawiąc. Niech sobie przebywa w błogiej chmurce matematycznych obliczeń nasz astronomiczny geniusz. 

Po akcji zajrzałam do jego łóżeczka i umyłam mu uszy. Nie wolno go stresować. Jego umysł jest zbyt cenny.


Podpisane : Agent F.A.L.K.A 

Psychologia ksenogatunków - Canis Saszulinis

To ja - Sasza. Długo się nie odzywałem, bo prowadziłem wytężone badania nad nowym gatunkiem, nieoznaczonym w Kosmicznym Przewodniku. Oni wprowadzili ją do naszej Bazy jak zwykle nie przejmując się kwarantanną, pobraniem próbek, badaniami języka i całą resztą ksenobiologii. To szaleńcy. Mówię Wam.

Nazwa gatunku

Nie znana. Gatunek nie oznaczony w Przewodniku. Korzystając z pierwszeństwa nadaję gatunkowi nazwę Canis Saszulinis. Jako odkrywcy wszak przysługuje mi prawo a nawet powiem wprost - mam obowiązek zostać ojcem chrzestnym tego zagubionego w Kosmosie gatunku. Saszulinis - brzmi skromnie lecz jednocześnie jest w tym pewne dostojeństwo i szlachetność. A Canis jakoś tak mi się przyplątało i nawet pasuje. Oni mówią na badanego osobnika: Krecia. Żenujące.

Fenotyp

Nie za duża. Pękata. Wyłupiaste oczy. Tułów wydłużony. Ciało pokryte sierścią. Cztery krzywe kończyny plus ogon. Dwoje ruchomych uszu. Twarzoczaszka wydłużona w kształcie obrośniętego czarnym włosiem ołówka czy może kredki.

Zachowanie

Zdiagnozowane ADHD oraz syndrom wirującego ogona.

Przekonania religijne

A to najciekawsze. Osobnik uważa, że Oni są bogami. HA HA HA!


Cechy psychiczne i intelekt

Badania i eksperymenty prowadziłem Ja Sasza oraz Agentka F.A.L.K.A. Poniżej zamieszczam obserwacje i wnioski.

Agentka F.A.L.K.A. przeprowadziła badania obejmujące reakcję osobnika gatunku Canis Saszulinis na działania bezpośredniej agresji.

Osobnik w zaskakujący sposób reaguje na podejmowane działania.
Nie rozumie praktycznie żadnych kierowanych do niego sygnałów. Syczenie, prychanie, stroszenie ogona, galop bokiem do ofiary, pacanie łapą - nie wywołują żadnej sensownej reakcji. Trudno stwierdzić, czy to wynik nie zrozumienia komunikatu czy głuchoty. Rzecz do zbadania. Skok na twarzoczaszkę z unikiem w ostatniej chwili został przez osobnika całkowicie zignorowany.

Wtedy do akcji wkroczyłem Ja - Sasza. Zastosowałem wysublimowane metody terroru psychicznego.

Jako następuje:
1. diaboliczne zastyganie w jednej pozycji z głową skierowaną w stronę legowiska osobnika (nuda - trochę przysypiałem ale osobnik się nie zorientował)
2. złowieszcze wpatrywanie się w oczy osobnika (bez mrugania)
3. skradanie się i niuchanie po uszach (Fuj. Ale czego się nie robi dla nauki.)
4. niepokojące, miarowe stukanie drzwiami od szafki (w której Oni przetrzymują karmę - dranie).

Po kilku dniach stosowania naukowo opracowanych metod nacisku psychicznego, osobnik się załamał. Nerwowo kłapał paszczęką i z byle powodu uciekał do Onych, chowając się pod nogami lub wciskając czarny nos gdziekolwiek, byle uciec od mojego złowieszczego spojrzenia.

Podpisane:
Złowieszczy Sasza.

Pozdrowienia z mgławicy NGC 3372

Dostaliśmy kartkę z pozdrowieniami od Rusłana. Pięknie się chłopak prezentuje na tle jednej z największych i najpiękniejszych mgławic.

Rusłanek i  Mgławica Carina.

7 i pół tysiąca lat świetlnych od Ziemi. Wielkość prawie 300 lat świetlnych. Matecznik młodych, jasnych gwiazd. No i wspaniała Eta Carinae - błękitny nadolbrzym świecący z mocą 5 milionów Słońc.

Ech - wysoko i daleko chłopak zaszedł. Aż się w głowie kręci, gdy próbuję sobie to wyobrazić. Żeby ewokować taaaką! mgławicę potrzebny jest naprawdę ogromny kawał wołowiny - zadumał się Sasza.

Świat należy do mnie! I dolina Koordy.

Raport okresowy nr 168 agenta F.A.L.K.A


16 października 2002 roku, czas lokalny, Ziemia - trzecia planeta Układu Słonecznego, Galaktyka Drogi Mlecznej, Ramię Oriona, 28 000 lat świetlnych od centrum Galaktyki. 

Szkic poglądowy pokazujący wygląd Libla z tyłu. 

Zgodnie z zaleceniem Wysokiej Rady Bezpieczeństwa kontynuuję przegląd lokalnych źródeł pisanych.

Pierwsza, zdumiewająca obserwacja to częstotliwość i różnorodność kontaktów z innymi gatunkami zamieszkującymi te i inne Kosmosy. Praktycznie wszystkie źródła wspominają o takich kontaktach. Zadziwiające, że Oni mieszkając na takim zakupiu kosmosu (pardon my French) mają tak bogate kontaty z Nieziemcami.

Jako, że moje źródła są ograniczone do biblioteczki dwójki moich własnych, adoptowanych Onych, dopuszczam możliwość, że są one wybiórcze. Być może tendencyjne. Zastanawiam się, czy Oni nie mają przebłysków intuicji  na temat mojej prawdziwej natury i misji.

Dodatkowo Oni zupełnie nie zdają sobie sprawy z niebezpieczeństw związanych z kontaktem z Nieziemcami! Sto procent zaufania. Poniżej znajduje się fragment jednego ze źródeł, opisującego kontakt z niezwykle niebezpieczną rasą, która zasiedla każdą w miarę nadającą się do życia planetę i bezwzględnie wykorzystuje gatunki zastane!

Załączam fragment jednego z ciekawszych źródeł na jakie natrafiłam. Niniejszy fragment został podpisany przez agenta KUTTNERHENRY.

Wszelkie podobieństwo opisanych istot do innych gatunków (równie puchatych, z dużymi oczami, lubiących pić mleko z filiżanek za pomocą różowych języczków i zupełnie nie mających nic wspólnego z tymi bezwzględnymi najeźdźcami z Kosmosu) jest przypadkowe i nawet wcale niepodobne.

Podpisane przez Agent F.A.L.K.A.

Lible zaczęły podskakiwać niecierpliwie.

- Na dworze wczoraj było zimno - powiedział jeden z nich z wyrzutem. - Powinieneś był nas wpuścić. Świat należy do nas. Długa końska twarz Galleghera wydłużyła się jeszcze bardziej.

-Więc tak. Skoro zbudowałem machinę czasu, choć wcale tego nie pamiętam, zapewne pojawiliście się tu z jakiegoś innego czasu. Mam rację?

- Oczywiście - przytaknął jeden z Libli. - Pięćset lat czy coś koło tego.
- Ale wy nie... jesteście ludźmi? To znaczy, my się w was nie przekształcimy?
- Nie - powiedział najgrubszy Libl z zadowoleniem. - Wam trzeba by było tysięcy lat, abyście mogli stać się gatunkiem dominującym. My jesteśmy z Marsa.
- Mars... przyszłość. O! Mówicie... po angielsku?
- W naszych czasach na Marsie są Ziemianie. Czemu nie? Czytamy po angielsku, mówimy, wszystko wiemy.

Gallegher mruknął coś pod nosem.

- I jesteście rasą dominującą na Marsie?
- No, niezupełnie - jeden z Libli zawahał się. - Nie na całym Marsie.
- Nawet nie na połowie - dodał inny.
- Tylko w Dolinie Koordy - obwieścił trzeci. - Ale Dolina Koordy jest ośrodkiem Wszechświata. Bardzo wysoka cywilizacja. Mamy książki. O Ziemi i tak dalej. Nawiasem mówiąc, chcemy podbić Ziemię.
- Naprawdę? - zapytał Gallegher machinalnie.
- Tak. Nie mogliśmy tego zrobić w naszych czasach, rozumiesz, bo Ziemianie nie chcieli nam pozwolić, ale teraz pójdzie łatwo. Wszyscy będziecie naszymi niewolnikami - powiedział Libl błogim tonem. Miał około trzydziestu centymetrów wzrostu.

- Macie jakąś broń? - zapytał dziadek.
- Nie potrzebujemy jej. Jesteśmy mądrzy. Wiemy wszystko. Nasza pamięć jest bardzo pojemna. Możemy zbudować dezintegratory, miotacze termiczne, statki kosmiczne...

- Nie możemy - odrzekł inny Libl. - Nie mamy palców. - To była prawda. Lible miały tylko kosmate łapki, dość nieprzydatne, pomyślał Gallegher.
- No to - powiedział pierwszy Libl - zmusimy Ziemian, żeby zbudowali nam broń.

Dziadek golnął sobie whisky i zadygotał.

- Czy zawsze zdarzają ci się takie rzeczy? - zapytał. - Wiedziałem, że z ciebie ważny uczony, ale myślałem, że uczeni robią trzepaczki do atomów i inne takie. Na co komu machina czasu?
- Ona nas przyniosła - powiedział Libl. - Ach, cóż to za szczęśliwy dzień dla Ziemi.
- To zależy - powiedział Gallegher - od punktu widzenia. Zanim wyślecie ultimatum do Waszyngtonu, może mógłbym was czymś poczęstować? Może spodeczek mleka, czy co?
- Nie jesteśmy zwierzętami! - oburzył się najgrubszy Libl. - Pijemy z filiżanek, słowo!

Gallegher przyniósł trzy filiżanki, podgrzał trochę mleka i rozlał. Po chwili wahania postawił filiżanki na podłodze. Dla tych niewielkich stworzonek stoły były o wiele za wysokie. Piszcząc uprzejmie "dziękujemy" Lible ujęły filiżanki w tylne łapki i zaczęły chłeptać mleko długimi, różowymi języczkami.

- Dobre - powiedział jeden.
- Nie gadaj z pełnymi ustami - skarcił go najgrubszy, który wyglądał na szefa.

Składam protest! No bo co motyla noga!

Sasza i jego oczy w kolorze morskiej wody.

To ja. Kot Sasza. Aaaale jestem wkurzoooony! Zaraz wam wszystko opowiem.

Oni to gatunek podstępny. Tyle lat badań a nic lepszego o Nich napisać nie mogę. Do tej pory milczałem ale nawet cierpliwość mędrca ma granice. Było tak.

Przychodzi ta krwiopijczyni, o której wspominałem tutaj. Tiu, tiu, tju. To nie będzie bolało. Daj łapeczkę. Masz oczy w kolorze morskiej wody. Tak mi mówiła.

A kilka godzin później, w jej ludzkim umyśle, powstał tajny plan ograniczenia moich praw do wołowiny! Wyobrażacie sobie? Właśnie wpadł mi w łapy mail, w którym słowo po słowie opisany jest  perfidny plan ograniczenia moich swobód jako Kosmicznego Kota obywatela Wszechkosmosu. I co ja w tym mailu czytam? Cytuję: "I w miarę możliwości ograniczcie wołowinkę na rzecz białego mięska - to lepiej zrobi jego nerkom.... chociaż psychice pewnie gorzej...;-)". I jeszcze się nabija. Jasne, że źle zrobi mojej psychice. Krwiopijczyni jedna. Oj następnym razem nie będę taki naiwny. Oczy jak morskie fale. Też mi coś.

Ja się pytam...  Czy gotowany kurczak będzie równie użyteczny jak wołowina w ewokowaniu obrazu Wszechświata metodą ekstrapolacyjnej analizy materii?

No ja rozumiem, że mocznik trochę za duży. Odrobinkę. No przecież to każdemu może się zdarzyć. Dzień wcześniej pojadło się wołowinki, to i trochę urósł. Wielkie mecyje. Tak, że składam zażalenie, skargę, protest.

Adresat: Towarzystwo Ochrony Kosmicznych Kotów, Okręg Rejonowy w palcu wskazującym Ramienia Oriona.

To będzie około 760 mld kilometrów - policzył Sasza w pamięci.

Oni wrócili z wyprawy. Jak zwykle beztrosko sobie poczynali z falami elektromagnetycznymi na długości 315-400 nanometra. On zaprezentował wodniste bąble na górnych odnóżach. Ona ognistą nadczerwień na perkatym nosie. Wstyd się z nimi gdziekolwiek pokazać. W Kosmosie nie przetrwaliby ani chwili. Mięczaki i bladawce.

Wyprawa nie była jednak całkiem bezproduktywna. Patrzę ci ja na górną, lewą mackę Onej a tam wymalowany falami UVA Rusłan jak żywy! A to się Braciszek Kosmiczny zreflektował i wysłał wiadomość.

Od czasu, kiedy Rusłan pognał w najdalsze zakątki Kosmosu minął miesiąc według ziemskiej rachuby. W pamięci szybciutko wyliczyłem odległość jaką pokonuje światło w ciągu roku, podzieliłem na 12, wziąłem pod uwagę drogę w tę i z powrotem i mam. 780 000 000 000 kilometrów! Gdzieś w okolicy 390 miliarda kilometrów Rusłan zreflektował się, że nie zostawił na stole kartki, gdzie się wybiera i kiedy wróci. A Oni tu z rozpaczy i pomieszania całkiem się rozkleją i wyschną na wiór. Ona szczególnie ma tendencje to utraty wody za pomocą kanalików podpatrzydłowych.

Naprędce Rudzielec sklecił wiadomość i przesłał słoneczną pocztą korpuskularną. Okazja była świetna, bo się Ona szlajała na wysokościach powyżej 2 tys. i  światło operowało bez trudu. Cząsteczki wypaliły wiadomość na ręce Onej. Nie ma co, Rusłan miał chytry plan. My Koty zdecydowanie przewyższamy inteligencją inne rasy.

Teraz pytanie, jak to wszystko przekazać Mięczakom. Skoro nie wierzą nawet w to co widzą.

Raport dla Komisji Weryfikacyjnej Wszechświatowych Sił Szybkiego Reagowania

Agent F.A.L.K.A. do Komisji Weryfikacyjnej Wszechświatowych Sił Szybkiego Reagowania
Czas: 22 lipca 2012 r. godzina 12.20 czasu miejscowego.
Miejsce: Ziemia, trzecia planeta Układu Słonecznego, Galaktyka Drogi Mlecznej, Ramię Oriona, 28 000 lat świetlnych od centrum Galaktyki.

-------------------

Wynik okresowego badania cielesnej powłoki użytkowanej na Ziemi - pozytywny. Parametry w normie. Lekko podniesiona hemoglobina, co jest normalne przy zaawansowanym treningu agenta.

Wniosek o przedłużenie misji na Ziemi i dalszą obserwację Onych.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Komisja Weryfikacyjna Wszechświatowych Sił Szybkiego Reagowania do agent: F.A.L.K.A.
Czas: 1,37 × 10 ¹⁰ ± 2% od powstania Tego Wszechświata.
Miejsce: Utajnione

--------------------

Wydaje się zgodę dla agenta F.A.L.K.A. na przedłużenie misji z zachowaniem aktualnej powłoki cielesnej.

Podpisane: Główny Nadkomisarz KWWSSR Andebarandon Wspanialny

 xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Było nas trzech.

Tak. Jeszcze niedawno było nas trzech. Właściwie troje ale jesteśmy ponad normy. W szczególności gramatyczne.

Byłem ja - Sasza. Falka - moja przyszywana siostra na tym wołowiny pełnym padole. I Rusłan.

Ten trafił do nas ni przypiął ni wypiął, bo z Falką tworzyliśmy niezły kosmiczny team. No ale najwidoczniej wszechświatowe koło fortuny zatrzymało się ze wskazaniem na nasz ziemski grajdołek.

Tak więc mniej więcej półtora roku temu według ziemskich standardów pojawiła się u nas ruda, nastroszona kita. Rozepchnęła się trochę w tej czasoprzestrzeni. Zajęła Onych bardzo. Pobyła kilkanaście miesięcy. I nagle została przeniesiona przez Międzygwiezdną Radę Reinkarnacji nie wiadomo dokąd. Skandal. Widziałem tylko jak rudy ogon, ze zwykłym dla siebie pośpiechem znikał w okolicach galaktyki M95 widocznej w tle gwiazdozbioru Leo.

Szkoda wielka, bo my chłopaki już zaczęliśmy się dogadywać. Najwyraźniej Rusłan potrzebny był w innej części Drogi Mlecznej. Od czasu relokacji Rusłana wyję sobie dość często do gwiazd. Falka też, choć udaje, że jej to nie obchodzi.

A Oni? Szkoda gadać. Tęsknią. 

Salut Rusłanie.
Z kosmicznym pozdrowieniem
Twój przybrany brat
Sasza

Horror sobotniego poranka.

Od świtu wiedziałem, że coś się święci. Nie pytajcie dlaczego. Po prostu Koty tak mają.


Syrenę śniadaniową włączyłem około 6 rano.Ułaaaa.
7 rano. Ułaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Nic. Śpią.
8 godzina. Uła Uła Ułaaaaa? Nadal nic.


O 9 wstał On.

Z obserwacji wynika, że On jest głuchy metafizycznie i rzadko cokolwiek rozumie z informacji, które mu przekazuję. Co poradzić. Taki niegramotny gatunek. Śniadania nie dał.

O 9.30 wstała Ona.
Powiedziałem jej głośno i wyraźnie, że wszystko rozumiem ale w końcu są jakieś godziny posiłków ustalone na tym turnusie! Wiedziałem, że dotarło to do jej ludzkiego móżdżku ale śniadania nie dała!

Ooo! W tym momencie rozdzwoniły się w mym mega wyspecjalizowanym mózgu dzwonki alarmowe i rozbłysły światełka układające się w jeden, przerażający napis DANGER! W każdym ze znanych mi wszechświatów brak śniadania i atak ognistych meteorów to właściwie jedno i to samo.

O 10.10 napis DANGER  przemienił się w jedną z Nich. Na pierwszy rzut nosa wyczułem, że przynależy do gatunku wysysającego krew.

Najpierw dobrała się do Falki. Falka broniła się zawzięcie. Ech - podziwiam ją. To jest kocica! Żebyście ją widzieli. Miała 16 łap, wszystkie uzbrojone w ostre pazury, toczyła wokół laserowym wzrokiem, zwijała się jak anakonda. Wiem doskonale, że usiłowała wykorzystać teorię strun i zwiać na drugi koniec tego wszechświata ale niedobory energetyczne spowodowane brakiem śniadania uniemożliwiły ten manewr. Oni są cwani.  Pomimo bohaterskiej obrony załadowali ją do worka. Wyciągnęli tylko głowę i jedną łapę. Po 687 próbie Falka poddała się i pozwoliła wbić igłę. Potem wypuścili ją. I dali jeść!

Tak więc, bez zbędnych ceregieli wskoczyłem na stół, wyciągnąłem łapę w stronę krwiopijczyni. Czyń swoją powinność.

I dajcie w końcu to śniadanie!

Dzień dobry. Jestem Sasza.

Mam na imię Sasza. Jestem Kotem.

Genialnie się złożyło, że akurat jestem Kotem. Dzięki temu mam głębokie przeświadczenie, że Wszechświat działa tak, jak powinien.

Jako Kot mam prawo do przyjemności. Wołowina, chrupki, śmietanka, rybka - to wszystko zostało umieszczone w aktualnej czasoprzestrzeni, po to, abym mógł to zjeść.

I to jest cała prawda o tym wszechświecie.